Derinden ıslıklar çalarak bir rüzgar esiyor. Rüzgarın etkisiyle açılan pencereden bakıyorum dışarı doğru. O ıslık yüzüme, göz kapaklarıma, kirpiklerime çarpıyor hissediyorum. Bir süre sessiz ve hareketsiz bir şekilde bekliyorum. Islık çok uzaklardan bir öykü getiriyor, okumaya başlıyorum. Tuhaf. Okuduğum öykü genzimi yakıyor.Ve ıslığın sesi rüzgarın etkisiyle zaman zaman kesiliyor. Öykü yarım kalıyor. O zaman bulunduğum yerin farkına varıyorum… Uçsuz bucaksız bir bozkırın ortasında tek başına yükselen evin pencerelerindeki panjurlar rüzgar şiddetini artırdıkça birbirine çarparak açılıyor ve kapanıyor. Korkunç bir gürültü var. Soğuk havanın rengi mavi veya gridir, öyle bilirim ama bu kez soğuğa rağmen havada sarı, soluk bir görüntü var. Gökyüzündeki bulutlar ise biraz sonra yağacak yağmurun habercisi, öyle umuyorum…

Selim şaşırmıştı. Kesin olarak gidiyordu Efsa. Bir daha hiç yazmayacaktı bunu hissediyordu. Döndürmesi gerekiyordu, oyalaması biraz daha online tutması lazımdı. Ne zor bir durumdu. Bitmesine saniyeler kalmış bir oyunun son kozları oynanacaktı kendisi tarafından ve elinde hiç koz yok gibiydi. Sadece panik vardı. Bitiyordu işte, Efsa sonsuza kadar sürecek bir belirsizlikle kayıp yok oluyordu ekranın karşısından. Birden 23 yıl öncesine döndü. Hayatının o karanlık yıllarına. Mesleğini bırakıp bambaşka bir hayata yol almak için Ankara’yı terk edip İstanbul’a geldiği yıllara. Ne çok terapi alması gerekmişti unutabilmek için. Unuttuğunu da sanmıştı bugüne kadar. Ama işte nedense şu anda köşeye sıkıştığı bir yerde hepsi karşısındaydı. Bir işkenceciydi o. Kendine dair unutması imkansız olan…